Egypt, the mother of the world!

Ciao a tutti!

Of inmiddels al in het Arabisch: مرحبا (marhaba) !

Zoals de meesten van jullie wel weten denk ik, ben ik afgelopen naar Cairo gevlogen, om onze school te vertegenwoordigen op de jaarlijkse Model United Nations in Cairo!

Een GEWELDIGE, avontuurlijke, indrukwekkende en super interessante week om zeker nooit te vergeten, en het is erg lastig om te beginnen met deze blog, ik heb namelijk geen idee waar ik moet beginnen.. bij het instappen van het vliegtuig dan maar?

Na zondagochtend vroeg opgestaan te zijn en in alle stilte in Duino met de bus vertrokken te zijn naar het vliegveld van Trieste en in gecheckt te hebben, zaten we in het vliegtuig. Eerst onderweg naar Rome en toen naar Cairo! Ik stond echt te stuiteren die ochtend kan ik me nog wel herinneren, ik kon niet wachten om te gaan na al dat lange wachten! Na een korte vlucht, van alleen een uur, al in Rome, daar vier uur doorgebracht op het vliegveld. Ontbeten en nog wat research gedaan over onze topics voor mijn comité Human Rights. Nog een cadeautje gescoord voor onze host families en toen was het eindelijk tijd om te vertrekken! Ik ben ontzettend blij dat ik samen met Yulia uit Rusland ben geselecteerd, ik kan het goed met haar vinden en met z'n tweeën lagen we de hele tijd in een deuk en helemaal super: ze houdt ook wel van doorstappen op het vliegveld!

In de gate en in het vliegtuig werden we gek aangekeken, we waren natuurlijk de jongste daar, dus we kregen veel de vraag: Waarom we in godsnaam naar Cairo gingen? Eenmaal aangekomen rond vier uur in de middag, begon de hele achtbaan rit echt pas…

Bij aankomst, bij de paspoort controle een Egyptian VISA gekocht en gelijk wat geld omgewisseld naar Egyptische ponden. Toen we vervolgens naar buiten kwamen stond daar een groepje met een bordje klaar: 'Welcome delegates! OISMUN 2013!', dus dat was wel duidelijk! Dat moest voor ons zijn! Daar ontmoette ik mijn host sister, Laila, die ik al eerder had gesproken op Facebook. Hassan, een van haar beste vrienden en Sharira, hoofd van de Accommodatie.
Daar werden Yulia en ik gelijk al opgesplitst want zij werd meegenomen naar haar host family en ik naar de mijne. Laila's 'private driver' stond voor de deur klaar, en bracht ons naar het huis met Sharira en Hassan, uitgebreid gepraat natuurlijk maar ook vooral mijn ogen uit gekeken naar alles wat ik daar buiten zag. Je moet je voorstellen dat op de wegen in Cairo, elke dag een soort volksverhuizing plaatsvindt. Overvolle bussen met mensen én dieren, ezels met karren, zelfs het stereotype kamelen zijn er echt, vol bepakt, straat honden en katten overal, mensen die zomaar oversteken, mensen op het dak van een auto etc. Kortom, echt een gekkenhuis! De wegen zijn ook niet mooi plat geasfalteerd zoals wij dat kennen op de A4, maar het is echt alsof je op de maan rijdt ofzo met al die kuilen en hobbels. Getoeter hoort er ook bij de hele tijd natuurlijk!

Ik viel van de ene verbazing in de andere, toen ik het huis zag waarin ze woonden, eerst door een poort heen met bewakers en vervolgens naar boven met de lift en daar waren we dan… Eenmaal binnen was het allemaal pracht en praal, gelijk haar moeder Hedy en haar twee broertjes Hussein en Mostafa ontmoet, die waren ontzettend gastvrij en vriendelijk. Ze deden erg hun best Engels te praten met mij en me thuis te voelen. Prachtige grote kamer toegewezen gekregen, kortom echt een immens groot huis.

Na het Egyptische avondeten gekookt door de moeder met Köfte (soort gehaktballen), Koesjari en fuul een mengeling van rijst, macaroni, linzen, uitjes en erwten, vertrokken we met de busjes naar de Nijl voor een echte Nijl Cruise! Daar aangekomen stond het vol met mensen op de kade, iedereen van de school was daar dus al, ze hadden die dag ook al een sport middag gehad waar wij te laat voor waren. Maar na een heleboel handen schudden en praatjes later waren we weer helemaal bij en kwam ik er ook nog eens achter dat mijn naam in het Arabisch, medicijn betekent en voor de rest van de week ging ik er dus voor door als ‘medicijn’... Ook ontmoette ik daar UWC'rs die ook waren gekomen voor de MUN Conference: Amin (Egypte) & Nikolaj (Denemarken) vanuit UWC Maastricht, en dan Erika (USA) vanuit UWC Mostar met Quinten uit Nederland! Mijn secondyear dus! Super gezellig! Met z'n allen hebben we een super gave avond gehad, met een prachtig uitzicht natuurlijk op Cairo vanaf de boot. Veel mensen leren kennen, die voornamelijk gelijk naars ons toe kwamen, veel dezelfde namen dus best lastig allemaal te onthouden, veel van de dames heetten Farah, Farida, Malak, Nour etc. en de jongens dan meestal een van deze vier: Mostafa, Ahmed, Mohamed of Aly.

Weer aangelegd aan wal, werden we netjes opgepikt door onze 'private driver' Ahmed die ons weer naar huis bracht, waar ik toen ook de vader ontmoette, aardige man die Human Resources doet voor Coca Cola in Egypte, dus dat was wel erg interessant om over te horen!

De volgende ochtend, was het tijd voor het echte werk: de conference. We werden vroeg opgepikt in de schoolbussen (zoals zij dat normaal elke ochtend worden) en naar school gebracht, ongeveer 40min rijden. Daar aangekomen was het weer een soort van wonder, de school ontzettend groot! Met allemaal sportvelden en grote klas lokalen, een onwijs groot Auditorium en een heuse receptie! Vervolgens begonnen we met Lobbying and Merging, dus je zoekt dan een beetje je allies op. Ik representeerde 'the Delegation of the UK' dus ik trok al gauw op met 'the Delegation of the US, France, Germany, The Netherlands, Belgium' etc. Samen werkten we aan een resolutie, voor het probleem 'Defamation of Religion' en later was er de Opening Ceremony! Een huge event alsof er een nieuwe president werd gekozen (dat zouden ze wel willen, want zoals ik zo hoorde toen ik wat rondvroeg, vinden ze Morsi na Mubarak ook niet zo geweldig: 'It's like choosint between bad and worst'). Er werd gezongen, gedanst, speeches gegeven door de Secretary General, ambassadeurs en alles werd gefilmd voor nationale televisie, ook al zo'n gekkenhuis! Maar zeker te gek om mee te maken.

Na de lunch (om 17hr! daar meestal) was het tijd voor de Arabic Night en werd er dus onwijs goed gedanst door iedereen op Egyptische muziek, de dames allemaal heel goed en ook de mannen doen gewoon mee! Ze hadden Yulia en mij ook alle moves geleerd, en we zijn bekroond als snelle leerlingen!

De volgende ochtend wel weer vroeg op en lekker ontbeten met Baklawa, die zoete cake's die ze in Nederland ook wel verkopen! Na een interessant gesprek te hebben in de bus met Amina over hoe ze denkt over haar geloof en waarom ze precies haar hoofddoek draagt. Begonnen we echt met de sessies! Ik had heel wat research gedaan zelf en ook van mijn oma artikelen en hulp ontvangen dus die combinatie leverde me heel wat goede argumenten op en al snel werden de resoluties beter en beter in de Human Rights Council. Die trouwens erg leuk was, we hadden een leuke groep en goede chairs. Tijdens de lunch heel wat mensen leren kennen nog en na de lunch was ik uitgekozen om 'witness' te zijn in een case in de ICJ (International Court of Justice) die in het echt ook bestaat in Den Haag. Dus naast dat we de UN na doen; (Model) United Nations, deden we ook de ICJ na en moest ik dus de witness 'spelen'. In dit geval Slobodan Milosovic, de president van Joegoslavie en Servie, die verschuldigd werd voor genocide in 2002. Ik werd dus echt helemaal naar binnen begeleid door mijn twee advocaten die me helemaal voorbereid hadden met antwoorden die ik moest geven op hun vragen als ze die zouden stellen voor your honor. Maar toen kwam de kruis verhoring van de Judges, pfoe de twintig die om mij heen zaten. Wat wel even intimiderend was want zo goed had ik me ook weer niet voorbereid... Dus eindeloze, nutteloze, diplomatische antwoorden gegeven en ook vragen declined, en op een gegeven moment zei ik tussen neus en lippen door 'i'm as guilty as they are'. Ik had het niet eens door totdat alle judges om mij heen opeens OBJECTION OBJECTION riepen en totdat ik geschrokken opkeek en met hoofdletters op de beamer getypt zag worden door de griffier 'I AM AS GUILTY AS THEY ARE' besefte ik dat ik iets heel doms had gedaan. Hoe ik me daar uit heb weten praten weet ik niet meer, maar ik weet wel dat ik als 'niet schuldig' verklaard ben uiteindelijk! Super dus! Omdat ik het punt heb weten aan te stippen dat ik niet wist wat mijn generaals aan het doen waren, en dat ik ze geprobeerd heb te stoppen maar daarin niet geslaagd ben! Dus mijn advocates waren super blij en vonden dat ik de beste witness ooit was, op de 'guilty part' na dan! Erg geslaagd dus en een super ervaring!

Die avond gingen we met z'n allen naar een restaurant waar we allemaal Egyptische hapjes hebben gegeten en wat ik me vooral kan herinneren is dat ik met wat mensen heel veel Arabisch heb geoefend! Super gaaf hoe iedereen zo vriendelijk was en hun best deed om het ons naar ons zin te maken! Ook veel foto's gemaakt toen!

De volgende dag alweer de laatste dag debatteren, in de ochtend gediscussieerd over Contemporary Slavery en ook daar uiteindelijk een resolutie voor gemaakt. Toen was het tijd voor de General Assembly waar iedereen bij elkaar zit (de 200 deelnemers), zoals dat in de echte UN ook gaat. Dat was echt heel gaaf! Zal ik niet snel vergeten! We besproken de topic, corruptie.
Toen was het alweer tijd voor de Closing Ceremony wat ook heel gaaf georganiseerd was allemaal! Waar ik te horen kreeg dat ik verkozen was als 'most likely to become a diplomat' en 'most charismatic delegate' en waar ik van mijn chairs kreeg een 'most honorable mention'! Dus echt een te gekke afsluiting, wat dat betreft! In de avond was er ook nog eens een groot feest in een club met uitzicht op de Nijl, waar iedereen ontzettend aan het dansen was en plezier had! Erg gezellig, en super nice hoe iedereen aan het eind helemaal baalden dat Yulia en ik de volgende dag zouden vertrekken :( Veel zeiden dat ze ons echt gingen missen en dat ze echt hoopten dat we volgend jaar weer zouden komen! Want we hebben in die korte tijd toch wel heel veel mensen goed en leuk leren kennen! We zullen het zien, wie weet!

De volgende dag gingen we in de ochtend voor vertrek eerst nog met onze hostfamilies naar de Piramides in Gaza, wat echt het meest geweldige was ooit. Echt fantastisch! Ook chill weer met 29 graden gemiddeld. We hadden een gids die ons van alles vertelde over de geschiedenis, waarom, wanneer en hoe het gebouwd was. We mochten een kijkje inside nemen en we hebben ook de Sfinx gezien natuurlijk! Heel veel foto's gemaakt ook! En alsof het nog niet genoeg was reden we ook nog langs het Tahrirplein op de weg terug wat voor veel mensen natuurlijk een hele belangrijke plek sinds de Arabische Lente, het was ontzettend druk met toeristen maar wel heel gaaf om in het echt te zien! Vervolgens hebben we afscheid genomen van iedereen na de lunch in een restaurant en zijn we op het vliegveld afgezet. Daar hebben we onze weg gevonden, bij Rome ook snel naar de andere kant van het vliegveld gerend om onze connectie te halen, en toen uiteindelijk weer om tien uur in ons vertrouwde Duino.

En toen beseften we ons, wat een ervaring het was geweest! We konden het gewoon eigenlijk niet geloven! We zullen het ook zeker niet vergeten!
Ik heb me tas bijna niet hoeven uitpakken, want morgen vertrek ik hier voor mijn Project Week. Veel mensen zijn al weg! Maar morgen vertrek ik met een groep van 18 naar Istanbul voor een week en alsof het nog niet genoeg was ook nog naar Milaan daarna.

Ik kan niet wachten! Heb er ontzettend veel zin in! Ik zei tegen Yulia, we kunnen beter een AirMiles kaart nemen!
Hoop dat iedereen in Nederland ook een fijne vakantie heeft gehad! Ik wil ook graag de mensen feliciteren die de eerste ronde van de UWC Selectie 2013-2015 zijn doorgekomen! Stuurt me gerust een berichtje!

I'll keep in touch!

Arrivederci,
Douwe


'The thing important to keep in head is that you should never wait one minute to begin to change the world -Anne Frank'