2 weken + 3 wereldsteden = 1 ander persoon
Blijf op de hoogte en volg Douwe
11 Maart 2013 | Italië, Duino-Aurisina
Na twee weken lang gereisd te hebben, ben ik weer terug in DUINO! Ik heb mijn tas nog nauwelijks uitgepakt, ik kon namelijk niet wachten jullie meer te vertellen over de afgelopen twee weken. In mijn vorige blog beschreef ik mijn tijd in Cairo. ‘Egypt, mother of the world’. Maar daarmee hield het reizen niet op: ik mocht gelijk weer op het vliegtuig, dit keer naar Istanbul!
Zoals ik al eens eerder verteld heb, is er op het UWC elk jaar een Project Week. Je kan het bijna zien als een werkweek , maar naast alleen maar sightseeing probeer je ook wat bij te dragen aan de society daar waar je naar toe gaat. Een paar maanden geleden werd er geloot wie waar naar toe mocht gaan, dus zo gingen er mensen naar Armenië, Griekenland, Portugal, Spanje, Duitsland en ook Nederland. Ik was ingeloot, met nog 13 anderen, om naar Istanbul te gaan! Wat natuurlijk ontzettend gaaf is en weer geluk aangezien zoveel mensen zich hadden geprobeerd aan te melden.
Zaterdag 2 maart was het zo ver, een dag na aankomst uit Cairo en na enkele dingen uit mijn tas gehaald te hebben en enkele andere dingen er uit, stond ik om 5 uur ’s ochtends weer klaar bij het busstation. De organisatoren van deze Project Week waren Sevinc en Murat, beiden uit Turkije. Ze hadden alles goed voorbereid en vanuit Venetië vertrokken we naar Istanbul. Ontzettend leuk om met zo’n groep UWC’ers te reizen, echt super gezellig!
Aangekomen begon de cultuurshock al, want het was echt een gekkenhuis op de International Airport of Istanbul. Met verwondering keek ik toe hoe hele families met kasten van koffers op elkaar gestapeld, met daar boven op nog half open vuilniszakken met eten en kleren, door de douane gingen en kwamen. Of hoe voor het vliegveld iedereen een taxi probeerde te vinden, een bus of wat dan ook. Wij hadden gelukkig alles goed voor elkaar en werden keurig opgehaald door een bus en naar de school gebracht waar we zouden verblijven. Een school? Ja een school, en niet zomaar een, een private school in Istanbul, waarvan het gebouw zelf, bij wijze van spreken, is opgenomen in de lijst van UNESCO. Op de achtste verdieping (!) was dus (gewoon) een hotel ingebouwd, voor als er leraren bleven slapen na de les, of als de school gastsprekers zou ontvangen of internationale studenten, zoals wij. Helemaal onder de indruk werden de twee-persoons kamers met elk een badkamer en tv verdeeld. We hadden de hele verdieping voor ons zelf, met zelfs een soort dayroom met een grote chille bank waar we dus even bijkwamen met z’n allen van de reis.
Al snel wilde iedereen een beetje rondkijken in de omgeving, maar aangezien het al 17 uur was gingen we niet helemaal naar het centrum maar bleven we dichtbij de school en bezochten een groot winkelcentrum, zo’n Amerikaanse mall. Daar hebben we ons geld omgewisseld naar Turkse Lira’s en heeft Sevinc ons uit eten genomen naar een typisch Turks restaurant waar we Köfte gegeten hebben, een soort meat balls. Ik had die toevallig de week daarvoor nog in Cairo gegeten, en ik kende ze ook nog van de vorige keer dat ik in Turkije, Bodrum, was met mijn familie. Maar het was zeker nog lekker!
Na nog een dessert gehaald te hebben ergens anders en Silvia’s verjaardag (uit Italië) te hebben gevierd in het hotel met z’n allen en taart, zijn we naar bed gegaan.
Volgende dag namelijk weer vroeg op, én wakker gemaakt door de gebeden die je natuurlijk hoort uit de moskee van de imam. Tijdens het ontbijt halen bij het lokale bakkertje, Turks brood natuurlijk (erg lekker), vroeg de verkoopster ons waar we vandaan kwamen. Dat is altijd een erge opmerkelijke vraag die je kunt stellen aan een groep UWC’ers, meestal zeggen we dan” ‘Heb je even?’. Dus na wat lachen, kwam het hele lijstje: Hallo wij zijn Sevinc en Murat uit Turkije, Emilie en Marie uit Noorwegen, Dino uit Slovenië, Jacob uit Malta, Tara uit Barbados, Caitlin uit Schotland, Diane uit Hong Kong, Anna uit Estland, Silvia uit Italië, Camila uit Mexico, Kateryna uit Oekraïne en oja ik uit Nederland. Dus 12 nationaliteiten. Meestal moeten de mensen dan even bijkomen en dan volgt meestal de vraag: ‘He? Maar hoe kan dat?’. Dus nadat we UWC ook nog helemaal hadden uitgelegd konden we eindelijk aan ons ontbijt beginnen.
We hadden onze eerste afspraak met het Turkse UWC nationale comité , waar we nog best lang naar toe moesten reizen. Er wonen in Istanbul ongeveer net zoveel mensen als in Nederland, het is gelegen op de twee continenten (Europa en Azië) en het duurt ongeveer 3, 5 uur om naar de andere kant te rijden, dus ja groot is het zeker! Mijn eerste indrukken waren heel anders dan ik had verwacht aangezien, ik me Istanbul heel onontwikkeld had voorgesteld. Maar nadat ik de infrastructuur zag, met allemaal metro’s, bussen, trams, goede wegen en grote kantoren en malls, dacht ik wel even anders. Gek om te zien hoe er dan wel bijvoorbeeld een grote skyscraper in een slum staat. Nog over het openbaar vervoer, dat is allemaal wel prachtig met op tijd komen en overal bereikbaar enz., maar ze zijn echt te druk voor worden. Echt dramatisch. Met een groep van 14 moesten we ons elke keer dan in zo’n overvolle bus proppen en aan van die handvatten vasthouden. Je voelt je dus echt een soort sardientje in blik, je kan geen kant op en Sevinc had ons gewaarschuwd aangezien er dan ook nog van die vieze mannetjes waren die die exotische dames vanuit de hele wereld wel erg interessant vonden en moeite hadden hun handen thuis te houden, dus wij jongens hadden de opdracht gekregen om om de dames heen te staan en te zorgen dat zoiets nooit zou gebeuren.
Sevinc had afgesproken in een café, waar we leuk hebben gepraat met het de voorzitters van het comité. We hebben interessante dingen besproken, die ook besproken waren een paar weken eerder op het UWC Congres van alle Nationale Comités en Headmasters van UWC in Atlantic College.
Het Turkse Selectie Comité was ook erg druk bezig op het moment met de selectie , net zoals de Nederlandse. Gefeliciteerd iedereen btw, die de tweede ronde hebben gehaald en een stapje dichterbij zijn bij een geweldige ervaring!
Na onze meeting met het nationaal comité begonnen we aan onze tour door Istanbul. We liepen eerst door ‘thé Avenue’, een grote bekende winkelstraat op weg naar de tram die ons naar een grote toren in het midden van Istanbul zou brengen. Grappig hoe Sevinc dan heel rustig zegt: ‘Jongens luister even, we stappen uit bij Söğütlüçeşme ok? Dus als je verdwaald bent vraag je dat aan mensen!’ En wij allemaal van: ‘Ja handig Sevinc, want dat kunnen we ook zo lekker uitspreken?’
Die toren, die we dus hebben beklommen, gaf ons, eenmaal boven de deuren door een geweldig uitzicht over Istanbul, dat je echt even met je mond vol tanden staat en even diep ademt, van: ‘Wow, hier sta ik dan, opeens in Istanbul.’
Na heel wat foto’s genomen te hebben van onszelf (en van Chinezen en Japanners..) , stonden we weer beneden! Onderweg naar het restaurant waar we traditioneel Turks zouden eten, gebeurden er wat heftigs wat onze Project Week wel even op zijn kop zette. We kwamen een peace actie tegen van een mevrouw die een groot spandoek op de grond had gelegd en vroeg aan iedereen daar in zijn eigen taal ‘peace’ op te schrijven, of waar we aan dachten bij dat woord. Op zich natuurlijk een hartstikke goed initiatief is maar ik was nog niet klaar met ‘Vrede’ op te schrijven toen opeens een groep mannen in zwarte leren jacks het hele doek van de grond scheurden en mijn penseel uit mijn hand schopten, alle kraampjes omver schopten op de markt en iedereen uit de weg duwden.
Er volgde een hoop geschreeuw op het plein en er ontstond enige chaos doordat mensen wegrende. Nadat de mannen in formatie iets in het Turks schreeuwden, waren ze alweer weg. Wij stonden er letterlijk boven op, en met z’n allen waren we behoorlijk geschrokken, Caitlin was namelijk omvergeduwd en had zich bezeerd toen ze verkeerd neerkwam, mijn penseel was uit mijn hand geschopt en deed dus pijn en ook Emilie botste nog erg vervelend tegen wegrennende mensen op. Terwijl dit allemaal gebeurde stond ik allereerst echt helemaal perplex, toen besefte ik wat er gebeurde en heb ik gelijk Caitlin en Tara geholpen en zijn we weggegaan. Ik weet dat dit allemaal wel even heftig klinkt, en ik verzeker je dat was het ook, gelukkig was iedereen, naast wat schrammen en blauwe plekken, wel in orde, we waren vooral erg geschrokken.
Na deze ‘flashmob actie’, leek alles weer gewoon normaal te zijn alsof er niks gebeurd was, de mensen gingen gewoon weer verder. Sevinc en Murat, de organisatoren van de Project Week, waren ook ontzettend geschrokken, en schaamden zich voor hun land op dat moment. Murat zei dat hij deze groep eerder in actie had gezien, ze proberen het idee ‘Turkey is Turkish and is going to remain Turkish’ te verspreiden. Ze vielen waarschijnlijk deze peace actie lastig aangezien ze tegen vrede zijn, ze willen namelijk oorlog tegen Syrië.
Je denkt waarschijnlijk: ‘Waarom zet Douwe dit in zijn blog? Ik beschrijf vaak mijn positieve ervaringen maar ik heb er nu juist bewust voor gekozen om dit ook in mijn blog te zetten, gewoon om te laten zien dat er helaas op deze wereld ook heel andere, negatieve, ontwikkelingen zijn! Naast alle leuke dingen die ik verteld heb, meegemaakt heb, en nog over ga vertellen in deze blog was dit dus wel een vervelende ervaring, waar ik van geschrokken ben, maar uiteindelijk ook van heb geleerd.
Na deze happening kwamen we bij het restaurant aan en, zoals men vaak zegt, eten is het medicijn voor alles, en dat was in dit geval zeker waar. We hebben heerlijk gegeten daar, in een super gaaf restaurant, allemaal lekkere Turkse hapjes en het leuke is dat alles wordt gedeeld, ze zetten een schaal op te tafel en daar pakt iedereen dan uit. Dat vind ik wel wat! Alles was dus snel weer vergeten hierna, alhoewel er tot mijn verbazing toch wel heel veel mannen met zwarte leren jacks door Istanbul lopen…
We hadden in de avond wat Turks fruit en baklava gehaald voor in het hotel, want we zouden in de avond moeten werken aan onze presentatie voor de volgende dag. Ons Project in Istanbul betrof voornamelijk het geloof de Islam beter te leren kennen, maar ook Engelse les geven en UWC promoten op scholen.
De volgende dag zouden we dus naar de school gaan waar we zelf ook in verbleven, dus met de lift gingen we twee verdiepingen naar beneden en daar zijn we in groepjes de Engelse klassen in gegaan en vaak begonnen we met de vraag: ‘Waar denk je waar we vandaan komen?’. Ik ben gedurende de hele dag vaak Russisch of Brits gevonden maar ook Italiaans, Spaans, Zuid-Afrikaans, Zweeds (???) en zelfs Turks! We hebben dus veel over UWC verteld, over de achtergronden en de ideeën van het UWC, onze eigen ervaringen, en hoe je je moet aanmelden. Daarna hadden we bedacht om in groepjes opdrachten te doen met de leerlingen. Het lag een beetje aan de leeftijd van de leerlingen wat precies. Met de jongeren deden we gewoon tekenen of tellen. Met de ouderen gingen we praten over hobby’s etc. Veel kinderen waren maar net een jaartje jonger dan ik, dus dat was ook nog best gezellig!
Ik vond het grappig om te zien, in de eerste klas waar we binnen kwamen, dat toen wij ze vragen gingen stellen, de leerlingen (rond de 13/14 jaar), stoer begonnen te doen, grapjes maakten met hun buurman of lachten om diegene die dan wel wat zei. Ik herkende dat wel enigszins, dat idee van ‘gewoon je mond te houden want ja, anders wordt je raar gevonden’. Dan nog met zo’n leraar die ze een beetje aan de praat probeert te krijgen, was het best een gênante aandoening. Daarom hadden we dus besloten voor de volgende keer in groepjes te gaan praten over dingen die zij leuk vonden; voor de meisjes bleek dat vaak muziek te zijn, en met de jongens ging het dan over voetbal, gamen en ook wel muziek! Ik was persoonlijk een beetje verbaasd over een van de leraren die dan voor de klas gewoon zich letterlijk excuseerde voor deze ‘domme klas’ en zei dat het niks uitmaakten dat ze geen Engels spraken, want: ‘Hun vaders zijn toch allemaal business men en ze zullen allemaal wel dat bedrijf overnemen van hun vader’. Aan de educatie moet dus nog wel gewerkt worden daar, en wij hebben geprobeerd ons steentje daaraan bij gedragen!
We hebben daarbij ook nog eens erg leuke mensen ontmoet die ontzettend enthousiast waren over UWC en ons ook allemaal hebben toegevoegd op Facebook etc.
Die avond gingen we nog met Sevinc mee naar een van de bars waar ze altijd met haar vrienden naar toe gaat, dat was dus erg gezellig om die ook te ontmoeten! Achteraf ook nog een film gekeken in het hotel en toen vroeg naar bed want de volgende dag hadden we een druk sightseeing programma!
Vroeg opgestaan dus, gingen we weer met de bus, maar dit keer naar het echte authentieke centrum waar ons programma begon met de Aiasofia, de beroemde kerk in Istanbul die later is omgebouwd naar een Moskee. Ontzettend gaaf om te zien, heel groot, met aan de buitenkant dus wel minaretten en halve maantjes, maar van binnen wel nog overal kruisjes te zien. Camila die hier op school World Arts & Cultures volgt en Sevinc natuurlijk konden ons er ontzettend veel over vertellen! Niet ver van de Aiasofia is de Blauwe Moskee te vinden, ook een belangrijke ‘must see’ in Istanbul, waar we dus ook een lange tijd hebben door gebracht. Eerst natuurlijk schoenen uit, dames een hoofddoek en geen blote schouders of knieën. Sevinc had iemand geregeld die ons heel veel heeft uitgelegd over de Islam, natuurlijk over de Koran en profeet Mohammed, over de pelgrimage naar Mekka en de god waarin ze geloven: Allah. Hoe de verspreiding van de Islam bijvoorbeeld ontwikkeling bracht in de wetenschap. Wisten jullie namelijk dat het de Moslims waren die geavanceerde instrumenten maakten, zoals een van de belangrijkste wetenschappelijke instrumenten, de astrolabium (een sterrenhoogtemeter), het kwadrant en ook veel navigatie-kaarten? Dat wist ik persoonlijk niet, ook niet dat Jezus bij moslims ook wordt gezien als een belangrijke boodschapper van Allah, of hoe belangrijk familie eigenlijk is in de Islam. De positie van de vrouw is natuurlijk een belangrijk en gevoelig punt waar over gepraat werd. Gedurende de week heeft Sevinc geprobeerd de vijf pilaren van de Islam in ons hoofd te stampen, dus hier komen ze: Shahada (geloven dat Allah de enige god is), Salaat (het gebed 5x per dag), Zakaat (dat ze steun moeten geven aan de behoeftigen), Sawm (het vasten, de Ramadan) en dan de Hajj (de pelgrimstocht naar Mekka). Toen de gids hoorde dat ik uit Nederland kwam hebben we natuurlijk lang gepraat over Geert Wilders, waar hij zeker van gehoord had. Zeker leerzaam dus en ben blij dat ik de Islam nu een stuk beter begrijp!
Voor (late) lunch hebben we snel een Turkse Pizza besteld, die we in de hand konden meenemen want we moesten door naar de Cisterne, een ondergrondse ruimte, vol met water, die gemaakt was door de Sultans om te vluchten als er gevaar was. Erg gaaf! Toen zijn we doorgelopen naar de beroemde Grote Bazaar, dat was echt net alsof je een film binnen liep, wat een leven daar zeg. Ongelofelijk. Verkopers die hun handeltje proberen te verkopen, dus de hele tijd prijzen schreeuwen vanachter hun kraampjes, een ontzettend grote menigte toeristen die probeert af te dingen, maar ook dieren die overal gewoon maar rond lopen, bedelaars overal, kinderen die rond rennen en spelen en vrouwen hard aan het werk aan mooie tapijten of sjaals. Overal wordt muziek gedraaid en gedanst, en er zijn ook allemaal van die Turkse lampen die ik ook wel eens had gezien in het restaurant de Bazaar in Rotterdam. Het is ook zo groot dat het ook is ingedeeld in secties, dus bijvoorbeeld in zilver, kruiden, zoetigheden, fruit, kleding, souvenirs en ga zo maar even door. Daar hebben we dus erg lang doorgebracht en tot mijn grootste verbazing zijn we allemaal heel goed bij elkaar gebleven, alle veertien!! Dat kwam waarschijnlijk ook omdat iedereen bang was om elkaar kwijt te raken in zoiets groots dus er altijd goed bijbleef. Zelf heb ik baklava gekocht, Turks fruit en wat souvenirs. Murat had ons geleerd om af te dingen, en dat vond ik wel lachen en pikte ik dus wel snel op! Uiteindelijk vroeg iedereen de hele tijd of ik en Murat konden helpen en samen hebben we alles telkens gehalveerd. Ook grappig hoe veel van de verkopers niet doorhadden dat er Turks sprekers bij waren in onze groep en dus allemaal dingen zeiden, terwijl Murat en Sevinc dat gewoon konden verstaan en dan vervolgens wat terug zeiden van: ‘Hey dat is niet zo aardig he!’ Dus hup, weer gelijk 10 TL er af.
Toen hebben ze ons meegenomen naar de haven, waar we lekkere vis hebben gegeten als avondeten. Ik wist eigenlijk helemaal niet dat Istanbul zo’n belangrijke haven was en nog steeds is. Iedereen was wel helemaal kapot van de lange dag lopen en indrukken, het was ook nog best warm, dus iedereen vond het wel weer lekker naar huis te gaan!
De volgende dag weer een vol programma. We begonnen met twee grote paleizen te bezoeken van vroegere Sultans, ontzettend groot en rijk versierd. Echt een heel landschap waar we rondliepen met kamers versierd met goud en sieraden met diamanten. Het ene paleis was dus van best lang geleden en de andere van niet heel lang geleden dus we konden heel goed vergelijken, wat wel erg tof was! En leuk bedacht van Sevinc! Het was echt lekker weer die dag dus we liepen allemaal met zonnebrillen en zelfs met Turks ijs, dat heel anders is, omdat het op de een of andere manier heel plakkerig is. Voor lunch nam Murat ons mee langs het water voor een traditionele hap, Kumpirr genaamd. Een gepofte aardappel gevuld met van alles, dat kon je dan zelf uitkiezen. Dat was erg lekker! Daarna hebben we gewerkt aan onze Project Week film, aangezien we na de Project Week een presentatie moeten geven aan de rest van de school om zo een beetje onze ervaringen te delen, hadden we bedacht een film te maken, dus we hebben op allemaal gave plekken gefilmd. Resultaat zullen jullie snel zien!
Die laatste avond waren we uitgenodigd bij de ouders van Murat thuis, dat was dus erg lief en heel gaaf, want hij woont in een super mooi huis met een geweldig uitzicht op Istanbul. Het is aan de Aziatische kant, en we moesten daar dus naar toe met de ferry wat ook super tof was! Daar aangekomen had de moeder een hele tafel vol met Turks eten voorbereid en tjonge jonge wat was dat lekker zeg! We hebben lang met z’n allen gepraat en gelachen en toen het eten op was weer teruggegaan als een soort sprinkhanenplaag naar het hotel want de volgende dag zouden we weer terug vliegen naar Italië! Iedereen pakten zijn koffers weer in met een betreurd gezicht de volgende ochtend zetten Sevinc en Murat ons af, aangezien zij nog thuis zouden blijven voor de Long Weekend.
De vlucht met Turkish Airlines ging voorspoedig en voor we het wisten stonden we weer met z’n allen op het vliegveld van Venetië. Daar scheidden ons wegen omdat iedereen ergens anders naartoe ging voor het Long Weekend. Al met al kijk ik terug op een geweldige week in Istanbul met spannende momenten, van momenten waar we niet meer konden stoppen met lachen of onze mond niet meer konden dicht doen van verbazing. Ik heb het gevoel dat ik ontzettend veel geleerd heb over alles daar: de Islam, de stad en door te reizen vind ik dat je ook altijd veel over jezelf leert. Als laatst heb ik natuurlijk mijn co-years en tweedejaars nog beter leren kennen in zo’n intensieve week met elkaar dus dat is echt te gek.
De reis ging in mijn geval nog door, naar Milaan. Dat zal ik ook kort nog even vertellen, aangezien dit nu wel weer een erg lange blog wordt. Sebastien uit Frankrijk en ik hadden bedacht naar Milaan te gaan voor het Long Weekend, en met wat advies van internet en van mijn vader hadden we dus uiteindelijk de knoop door gehakt om te gaan met nog wat mensen. Dus samen nog met mijn co-year Evelyn uit de States en Michele uit Italië hadden we een hostel geboekt in het centrum van Milaan waar we twee nachtjes hebben overnacht. Gedurende de twee dagen zijn we uiteraard naar de Duomo gegaan, prachtig om te zien! Ook naar het grote oude kasteel wat er niet ver vandaan is! Waar Evelyn als enige gratis in mocht aangezien het International Women’s Day was. We zijn alle dure winkelstraten doorgelopen natuurlijk en naar verschillende kerken geweest, en musea. Persoonlijk vond ik het museum over Leonardo da Vinci erg gaaf, en ook het schilderij ‘Het laatste avondmaal’ van hem die we daar hebben gezien.
En dan de grootste verrassing van de eeuw, we willen net een straat oversteken met z’n allen tot ik tot mijn verbazing opeens iemand zie lopen die me wel erg bekend voorkomt: ‘Guys, I think that’s my Dad over there... GUYS THAT IS MY DAD!!!’ En met een grote smile op zijn gezicht en met zijn iPhone in zijn hand waar de applicatie Zoek Vrienden openstond riep hij ‘Gevonden!’. Iedereen was natuurlijk helemaal verbaasd, en met z’n allen zijn we gezellig voor een drankje gegaan en hebben we leuk gepraat. Ik heb alleen maar met een grote glimlach op mijn gezicht gezeten, ik dacht echt dat ik pap weer zou zien in mei, maar dit was echt te gek! Hij had onverwacht een business meeting in Milaan wat toevallig precies deze dag gepland werd. Mijn hele familie wist er vanaf en dat hij zou propberen mij op te zoeken, behalve ik natuurlijk! Jeetje wat had ik hem gemist! Helaas moest hij er snel vandoor en zijn wij met z’n allen nog uiteten gegaan en hebben we echt van 7 tot 12 gegeten, gepraat en gelachen.
We hebben gepraat over de meeste domme dingen tot aan Amerikaanse politiek, ongelofelijk hoe dat zo kan met UWC’ers. Echt genoten! Ons hostel was ook prima, even wennen weer, maar prima te doen voor die prijs!
Toen met z’n allen weer de trein van 5 uur lang teruggepakt richting Duino en toen kwamen we hier weer aan. Alsof er niks veranderd was, zagen we iedereen weer terug met geweldige verhalen over hun Project Weeks en hebben we tot laat gepraat. Iedereen beseft dat de laatste weken eraan komen en dat we er met z’n allen nog een geweldige tijd van willen maken voordat de tweedejaars weggaan.
Vandaag weer school, waar ik me ook zeker weer op moet gaan focussen om aan mijn IB te werken. Aan het eind van de week komen mijn Opa&Oma langs voor een paar dagen! Ik kan niet wachten! Kortom weer een gaaf programma komende week want ook de Anniversary Show is deze vrijdag!
Ik hoop dat jullie niet gek zijn geworden van deze lange blog! Enjoy your week, succes, en tot volgende week!
Arrivederci!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley