Het begin van een groot avontuur

Vandaag was dé dag, de eerste dag dat ik, Douwe, in confrontatie kwam met het United World College (UWC). Zie de reisomschrijving voor uitleg over deze school.
Vandaag ging ik met mijn ouders vanuit Rotterdam, zonder mijn broertje en zusje, naar de Collegezaal van de Universiteit van Utrecht naar de Informatiedag van UWC.

Maar laten we beginnen bij het échte begin...
------------------
Bijna precies een jaar geleden voor deze informatiedag zat ik in de auto met mijn oom, we waren op vakantie met de hele familie in Zuid-Afrika. Mijn oma is daar geboren en deze vakantie zou ze na 50jaar weer terugkomen naar haar geboorteland en wij gingen met haar mee. Je kon het wel een beetje een 'Kleenex doekjes' reis noemen, er is namelijk veel gehuild door mijn oma, begrijpelijk ook wel want het is bijzonder om terug te komen bij je oude kostschool of huis na zo'n lange tijd.
Naast dat was het vooral een prachtige reis, met geweldige safari's, olifanten ritten, bijzondere ontmoetingen, zelfs pinguïns en struisvogels stonden op het programma, kortom een reis die niemand ooit zal vergeten.

Maar dit reisverslag gaat over UWC: Dus, tijdens deze bijzondere reis zat ik met mijn oom in de auto op weg naar Kaapstad. (zes uur lang!!)
Hij was nog geen paar weken terug van een bijzonder bezoekje, hij was samen met de kroonprins wezen kijken bij een internationale school waar hij 2 leerlingen voor had gesponsord. Hij had hele mooie verhalen, die ik in eerste instantie maar niks vond. 'Weg van huis, weg van je vrienden oftewel alles hier achterlaten..out of your comfortzone'
Maar toch die school, UWC, genaamd vond hij wel iets voor mij. Toen in de auto in Zuid-Afrika hoorde ik voor het eerst van deze school, UWC. Zonder dat ik er echt bij stilstond zou dit mijn hele leven veranderen...

Of het nou toeval was weet ik niet, maar na twee weken weer op mijn school (Erasmiaans Gymnasium Rotterdam) te hebben gezeten stonden er opeens drie leerlingen over deze bijzondere school te vertellen; Noor, Lisa en Stijn.
Dit was voor mij het keerpunt. De verhalen die Noor vertelde, over haar UWC ervaring in New-Mexico en de enthousiasme die Stijn en Lisa toonde omdat zij over een paar maanden ook zouden vertrekken vond ik geweldig. Wat een avontuur moest dat zijn! 'Hoeveel culturen zei je?' Tegen de 80!'. Er zijn gewoon scholen over de hele wereld!? Op dertien verschillende plaatsen? Hoe gaaf is dat!

Sinds dat moment ben ik me alleen nog maar gaan verdiepen in... UWC:
De uwc.nl site? Ontelbaar keer gezien.
Het promo filmpje? Idem.
Blogs van UWC'rs? Verslonden.
Marlous, Willemijn en Ella die ook enthousiast waren geworden van de presentatie. We hebben heel wat over UWC gepraat, nietwaar? Haha volgens mij werden mensen er wel eens gek van!

Ik kon niet wachten om me aan te melden! Maar pas ergens in November zouden de aanmeldingsformulieren online komen te staan.. het was dus nog even wachten.. de hele zomervakantie had ik het er al met mijn ouders en vrienden over gehad, die waarschijnlijk eerst dachten: ' Oh Douwe weer hoor, met z'n gekke ideeën.'
Maar ze steunden me wel, en begonnen zich er dan ook maar in te verdiepen. Uiteindelijk kwamen er vragen van ' Ja Douwe, waarom wil jij dit nou eigenlijk? En dan antwoordde ik altijd glimlachend dat ik buiten ons kleine Nederland wilde kijken, en wilde zien en begrijpen wat er nou buiten gebeurd.
'Ach joh, dan kijk je toch gewoon het NOS acht uur journaal?' zeiden ze dan. Nee, het was inderdaad niet altijd even makkelijk om iedereen het te laten begrijpen, maar dat hoeft ook niet.

Mijn moeder wilde me in eerste instantie beschermen, ze zei dat het wel een strenge selectie is, dat de kans heel klein is. En dat klopt de selectieprocedure is zwaar, maar ja nooit geschoten is altijd mis! Ik zal jullie wat vertellen over de procedure, hij begint uiteraard met de eerste ronde:

De eerste ronde? Jaja, the Application Form.
In je aanmeldingsformulier moet je een paar lastige vragen beantwoorden allemaal in het Engels, een essay schrijven van 500 woorden over waarom jij geschikt zou zijn voor het UWC ën je schoolcijfers vermelden!
Best een aardige klus en ik heb er ook zeker veel tijd ingestopt, ook die 7 gemiddeld op je Kerstrapport was nog best een uitdaging! Maar als je er eenmaal in zit, is het prima te doen! Best wel leuk ook, je leert er veel van, ook over jezelf.

------------
En dan zijn we nu beland bij vandaag, 19 januari. De Informatiedag. Ik had al een tijdje van te voren gemaild dat ik zou komen met mijn twee ouders. Zelfs dat voelde al gek om te mailen naar de school waar je op dat moment zoo graag naar toe wilde!

Na vroeg opgestaan te zijn, en me zelfs in alle haast open gehaald te hebben aan mijn scheermes (awkward) schoot ik toch wel even in de stress. Gelukkig, we kwamen nog gewoon op tijd (dankje Pap :) ), en we kwamen binnen:
HOLY.. wat een drukte! Daar liepen wel heel veel kinderen met ouders, allemaal langs kraampjes helemaal versierd met vlaggen, yearbooks, foto's en daarachter met Alumni (iemand die aan, in dit geval UWC, heeft gestudeerd).

Tja, daar stond je dan met grote ogen... HALLO? HOE HEET JE? Ik kreeg een elleboog van m'n vader: Oja eerst even melden dat je er bent.. Douwe zei ik. En we werden doorgestreept. Na lang om me heen kijken kwam ik gelukkig al snel Marlous, Ella en Willemijn tegen.
Samen keken we een beetje rond, maar we werden als snel naar boven geroepen.

We gingen zitten in een onwijs grote collegezaal, overal om je heen zag je kinderen, iedereen zat een beetje te loeren van ' Ooh wie is dat, heeft hij kans om door te gaan..' Best gespannen sfeer in het begin dus, maar zodra de presentaties begonnen, was die sfeer gelijk verdwenen, leuke toespraken van de voorzitter van UWC NL, geniaal verhaal van Lennart en Jens die vertelde over de ' gewone' dag op UWC die eigenlijk niet bestond, een jongen, waar ik later achter kwam dat hij Maurits heette, die zegt dat hij morgen vliegt naar Swaziland. SWAZILAND?? Jazeker, daar zit ik ook een UWC. (Mijn oma was vooral heel bang dat ik daar naartoe zou worden gestuurd!)

Maar toen kwam Gerco aan het woord... de voorzitter van het selectiecomité. SLIK. Voor hem was ik nu mijn brief aan het schrijven.. iedereen was doodstil. Hij vertelde over de procedure die ik na al mijn onderzoek eigenlijk al bijna uit mijn hoofd kende, toen zei hij de zinnen die ik de rest van de tijd niet meer zou vergeten. 'Van al deze kinderen in deze zaal, zullen er maar toch echt 25 worden geselecteerd.' BAM. Die kwam in als een harde klap, ik keek mijn moeder aan, en dacht bij mezelf nou ik kan het wel vergeten. Maar toch, ik zette door. En ik denk dat dat ook wel noodzakelijk is tijdens deze lastige selectieprocedure.

Na dat verhaal kregen we een pauze en kwamen mijn ouders en ik in gesprek met Jesper, een alumni van het UWC in Noorwegen. Erg leuk om ook al zijn verhalen te horen! Na de pauze, werden de kinderen en de ouders gesplitst. De ouders gingen weer terug de collegezaal in. De kinderen vertrokken beneden naar de kraampjes en waar we werden verdeeld in kleine groepjes. Met kinderen die je dus eigenlijk niet kent maar je deelt je interesse in het UWC. Met dat groepje ging je langs de kraampjes en hadden de mensen achter het kraampje een paar minuten de tijd om hun College een soort van te vertegenwoordigen! Dat was geweldig, nog meer leuke dingen gehoord over elk College. Nu kan ik ook beter mijn voorkeuren invullen voor waar ik het liefst geplaatst zou willen worden, want het selectiecomité kijkt wel naar je voorkeuren maar uiteindelijk kijken ze waar je het beste past. Want elk college heeft wel een apart karakter.
Na het verhaal van de Alumni, mochten wij wat stellen vragen. Ik had de hele tijd het gevoel dat ik de enige was die vragen stelde, eerst vond ik dat raar maar later kon het me niks schelen. Op een gegeven moment kwam ik in gesprek met Xinyi een chinees meisje uit mijn loopgroepje en dat was heel gezellig nu stelden we gelukkig samen veel vragen.

Sommige kraampjes zijn we me goed bijgebleven, zoals bijvoorbeeld Costa Rica, daar zou Stijn natuurlijk naar toe gaan, maar daar stonden ook twee meisjes heel leuk te vertellen, eentje heette volgens mij Roanna. Ook Wales die ik eigenlijk vanaf begin af aan samen met Italië op mijn eerste plek wilde hebben omdat ik daar mijn passie voor water en zeilen kon voortzetten. Ik eindigde de tour bij het kraampje van UWC-USA. Waar ik in gesprek raakte met Jorien en Bart. Die ik uiteraard vroeg of ze Noor misschien kende die ook naar New-Mexico was geweest! Zo kwamen we tot een leuk gesprek, ze hebben me echt heel veel kunnen vertellen echt super!
De tijd was snel gegaan en mijn ouders kwamen alweer naar beneden, ze kwamen erbij staan en Jorien vertelde ze dat ze razend enthousiast over mij was ze zei dat ik echt kans maakte! Zo werden mijn ouders nog enthousiaster en zo werd ik echt super gemotiveerd om door te gaan! Thanks to Jorien!
Na iedereen gedag te hebben gezegd, zijn we met z'n drieën gaan eten in een Italiaan. Daar hebben we uitgebreid gesproken over al onze indrukken van deze dag. Ik weet het nu helemaal zeker, dit is wat ik wil!


------------------------

Dit stukje schreef ik, die dag en nu 25 mei 2012 weet ik inmiddels al een tijdje dat ik geselecteerd ben en twee jaar naar Italië mag gaan! Ik moet ergens beginnen en het leek het me super leuk om het nu te posten! Bij deze! Ik ga al mijn verhalen vertellen over alle dagen UWC die nog volgen

Wordt vervolgd..